شخصی امد حضور امیر المومنین علیه السلام و عرض  کرد: چند کلمه نصیحت به من بگو .امام فرمود:((از ان کسانی مباش که ارزوی سعادت اخرت را دارند

ولی بدون سعی و عمل ؛و از ان کسانی مباش که می داند راهی که میرود خطاست و می باست توبه و بازگشت کند و میخواهد تصمیم به توبه  و

بازگشت بگیرد ولی همیشه این تصمیم را به تاخیر می ا ندازدبه خیال اینکه هنوز وقت زیاد است و فرصت باقی است)) ؛هنگام سخن گفتن زاهدانه

سخن میگوید ؛همه از فنا و زوال مادیات و دوام و بقای معنویات دم میزند و میگوید ((دنیا نیرزد انکه پریشان کنی دلی ))و انسان نباید گوهر

نفیس  جان خود را به امور پست و حقیر مادی بفروشد ،ولی همینکه از سخن به عمل می اید حریصانه و طمع کارانه عمل میکند و تمام سخنان

زاهدانه و عارفانه خود را از یاد میبرد ؛اگر دنیا به او رو بیاورد هرگز سیر نمیشود و همیشه فریاد ((هل من مزید ))وی بلند است و اگر دنیا به او

پشت کرد و محرو م شد میتواند عزت و ازاد منشی خود را در سایه قناعت حفظ کندو تن به خواری و ذلت میدهد  از شکر و سپاسگذاری انچه دارد

عاجزاست و نمیتواند ان را انچنان که بایست اداره کندو طمع به زیادتر  بسته است؛نیکان و صالحان را دوست میدارد ولی مثل انان عمل نمیکند ،و

چنهکاران را دشمن میدارد ودر عین حال داخل حزب و جمعیت انهاست و خودش یکی انهاست ؛ازمردان سخت میترسد چون میداند چه اندازه گناه

کار است و از عین ترسی که از مرگ دارد باز به اعمال زشت خود ادامه  میدهد؛وقتی بیمار میشود و در بستر می افتد از کردار خور پشیمان

میشود و چون بهبود یافت و سلامت باز گشت دورتیه در غفلت فرو میرود ؛دروقتی که ابتلا و گرفتاری ندارد مفرور واز خود راضی است و هم

اینکه یک نوع گرفتاری برایش به وجود  می اید به ناچیزی خود اعتراف و اقرار میکند؛در امور دنیایی یک خیالی او را به حرگت و جنب و جوش

می اوردولی برای حقایقی که سعادت مندی او وابسته به انهاست در عین اینکه شک ندارد و یقین دارد که از جا نمی جنبد؛همیشه معصیت را قبل از

وقت پیش خرید میکند و توبه را در وقتش تاخیر می اندازد؛ گناه      دیگران اگر کوچک هم باشد در نظرش بزرگ می اید در صورتی که خودش گناه بزرگتر از ان را

مرتکب میشود،و در عو طاعت های کوچک خودش در نظرش بزرگ جلوه میکنددر صورتی که وقتی هم ان طاعت را دیگری انجام میدهد ان را کوچک می پ

ندارد .بالطبع همچو ادمی غفلت با اغنیا را بر بریداری با فقرا تریجیح میدهد .  چقدر خوب علی علیه السلام فاصلی خیال و ارزو را با عمل وحقیقت در ضمن این جمله

ها بیان کرده که بهتر از این نمیشود بیان کرد و چقدر خوب انسان را به خودش میشناساند و خودش را به خودش معرفی میکند.این خیال و ارزو انسان را فریب  میدهد

؛گمان میکند که خیال و خوبی و ارزوی (خوبی)که در دماغ و دلش بود پس خدا رو شکر که از خوبان است .باید بداند که تنها عمل خوب و کار نیک است  که انسان را

درزمری نیکان قرار میدهد.   قران کریم میفرماید:)).اساس سعادت بشر در دنیا واخرت  عمل است و سعی و کوشش .جهان جهان حرکت و تکاپو و فعالیت است ،یک

قطره و یک ذره بیکار نیست .ابر و ماه مه خورشید و فلک و همه چیز دیگر همه در کار و گردش و فعالیت اند ،هرکدام در راه خود و مدار خوددر حرکتند ؛انسان هم

مثل همه موجودات دیگر مداری و خط سیری دارد و اگر بخواهد به سعادت نائل شود باید مدار خود را طی کند.   معمولا افرادی که از لحلظ روح وروان سالم و با نشاط

اند  وانحراف پیدا نکرده اند کمتر به تخیل و به هم بافتن های ارزوهای دور و دراز و نامعقول میپردازند ،همیشه عملی فکر میکنند و عملی ارزو میکنند یعنی ارزو

های انها درجهت همان مداری است که در زندگی دارند ،روی بال و پر خیال نمی نشینند و ارزوی امور ناشدنی را نمی کنند ؛ولی افراد ضعیف که مبتلا به بیماری روانی

هستند و نشاط عمل ندارند و در وجودشان همت و اراده ای موجود نیست بیشتر بر مرکب سری السیر خیال سوار میشوند و با خیالات خود را سرگرم می سازند و

کمتربه عمل و فعالیت توجه میکنند و به اصطلاح دینی مبتلا به طول امل می شوند و ارزوهای نامعقول میشوند و ارزوهای نامعقول میکنند ؛همانطوری که افراد ضعیف

یک خاصیت دیگر هم دارند و ان اینکه زیاد اه و ناله میکشند ،در فکرچاره و اصلاح کار خود نیستند .  مثل اینکه در وجود انسان یک مقدار معین نیروی مغزی و

عضلانی وجود دارد که باید مصرف شود ؛این نیرو اگر در مغز  به  صورت  خیالات  واهی و ارزوهای دور و دراز مصرف  شد دیگر موردی برای فکر صحیح با قی ن

می ماند و اگر به صورت اه و ناله  پر حرفی    مصرف شد زمینه ای برای عمل مفید و مثبت باقی نمی ماند و به همین دلیل است که مردان متفکر کمتر گرفتار خیالات

واهی می شوند و مردمان مثبت   و عملی و فعالیت کمترحرف میزنندو اه و ناله و شکایت می نمایند    .